Przypadek J. Haidera to dowód na tezę, że rzeczywistość ma swoje specyficzne poczucie humoru. Oto bowiem opłakiwany przez prawicowców polityk, „młot na lewactwo i pedalstwo", spędził ostatnie godziny przed śmiercią w gejowskim klubie „Stadtkraemer".
W depeszy Polskiej Agencji Prasowej czytamy, że „chociaż Haider był żonaty i miał dwoje dzieci, kilka lat temu w austriackiej i niemieckiej prasie pojawiły się plotki, że jest homoseksualistą. Jeden z niemieckich dzienników podawał, że polityk często widywany był w towarzystwie młodego mężczyzny znanego w świecie lokalnych gejów". Także Członkowie gejowskiej organizacji Hosi twierdzą, że wiedzieli o homoseksualizmie Haidera od około 10 lat.
To, czy Haider był, czy nie był homoseksualistą, ani mnie ziębi, ani grzeje. Ale dawno nic mnie tak nie rozbawiło! Już widzę miny tych, którzy za nim tak bardzo płakali. Mistrz i autorytet prawicy (zwłaszcza upeerowskiej) był zwykłym homosiem, jak powiedziałby Janusz Korwin Mikke, na dodatek zdradzającym żonę.
Dlatego właśnie uważam, że ruch gejowski skłaniający ludzi do życia w zgodzie z własną orientacją seksualną jest uczciwszy niż obłudne propozycje prawicy. Dla tych drugich liczy się tylko to, by z zewnątrz wszystko dobrze wyglądało.
Żenią się więc tacy „prawicowi homosie", płodzą dzieci a od swojej orientacji i tak nie uciekną. Niepotrzebnie tylko krzywdzą przy tym swoje żony i dzieci. Czy nie uczciwiej byłoby, gdyby pan Haider po prostu żył sobie ze swoim kochankiem i nie mieszał do tego żadnej kobiety? Jego żona, wychodząc za mąż, zapewne myślała, że oboje się kochają. Tymczasem była tylko opakowaniem produktu o nazwie „wzorowy prawicowy polityk ceniący wartości rodzinne".
